Michelle

Hoe is het om te leven met uitgezaaide borstkanker? En te weten dat je te snel, te jong afscheid moet nemen van je gezin? Michelle Wals (51) staat er maar niet teveel bij stil.

“Dat er in 2016 uitzaaiingen in mijn longen werden gevonden, was een grote klap. Toch liet ik de boodschap dat ik niet beter ging worden, niet te hard binnen komen. Een prognose wilde ik niet weten. Met uitgezaaide borstkanker kun je soms jarenlang leven, die gedachte hielp mij veel meer dan weten wanneer ik doodga. Het was erg moeilijk om aan mijn dochters Zoë en Ella te vertellen dat de kanker was uitgezaaid. Hoe zeg je zoiets? Ze waren nog maar elf en dertien. Natuurlijk waren ze verdrietig, maar ze zagen ook een moeder die er nog gewoon was. Die met vriendinnen weekendjes wegging, handwerkte en lol maakte. Die zo gewoon mogelijk doorging, want dat gaf houvast. Ik benadrukte dat sommige mensen met uitzaaiingen er nog jarenlang zijn.

‘Ik kan me niet voorstellen dat je er niet meer bent’, zei mijn oudste nadat er in 2018 uitzaaiingen op mijn buikvlies werden gevonden. Ik vond dat heel confronterend. Ik voelde het zelf ook; het besef dat het zomaar over kan zijn. Het was moeilijk om daar met z’n vieren over te praten. Mijn dochters waren heel verdrietig en als moeder wil je er alles aan doen om dat te voorkomen. Toch was het fijn om de angst en het verdriet met elkaar te bespreken. Als je het met elkaar deelt wordt het lichter. Ik was niet bang om mijn eigen emoties te laten zien. Ik hoef ook niet altijd sterk te zijn, of net te doen of er niets is veranderd. Zoals het vroeger was, is het gewoon niet meer. Het is niet erg om dat verdriet te delen. Ik wil ook graag dat mijn meiden zich vrij voelen om dat te doen. Al weet ik ook dat het moeilijk voor ze is.

‘Het is heel erg als ik er niet meer ben, maar mijn dochters zullen doorgaan met hun leven. Ondanks het grote gemis, zullen ze weer gelukkig worden’

Om hiermee om te gaan, hielp het blog van Jette Vonk mij. Zij had ook uitgezaaide borstkanker en is daaraan overleden. Ze schreef over haar zoontje, die zonder moeder verder zou moeten opgroeien en dat het – hoe moeilijk ook – de weg was die hij moest gaan. Het zou wel goed komen met hem. Dit was voor mij een eerste aanzet om enigszins te accepteren wat ons is overkomen. Het is heel erg als ik er niet meer ben, maar mijn dochters zullen doorgaan met hun leven. Ondanks het grote gemis, zullen ze weer gelukkig worden. Stel nou dat ik er volgend jaar niet meer ben, dan heb ik ze genoeg meegegeven waar ze voor altijd wat aan hebben. Dat klinkt misschien heel rationeel, maar dat is het niet voor mij. Het geeft mij troost en rust. Ook als ik er niet meer ben, redden ze het wel. Ze hebben natuurlijk ook de meest geweldige vader die je je maar kunt wensen. Hij zorgt heel goed voor ons alle drie. Hij weet precies wat ik nodig heb. Toen ik bijvoorbeeld chemo kreeg en te ziek was om te praten, kwam hij vaak naast me liggen. Gewoon in stilte er zijn, zodat ik me niet alleen voelde.

‘Juist omdat de dood dichterbij is gekomen, sta ik vol in het leven en besef ik dat er heel veel is waar ik dankbaar voor ben’

Juist omdat de dood dichterbij is gekomen, sta ik vol in het leven en besef ik dat er heel veel is waar ik dankbaar voor ben. Mijn gezin, familie, vrienden, tijd en aandacht voor elkaar, lekker eten, onze kat die tegen me aan ligt te spinnen, er zijn zoveel fijne dingen. Ziek zijn staat geluk niet in de weg. Het verdriet dat ik voel, is daar onderdeel van. Ik stop het niet weg, want juist daarna kan ik me weer gelukkig voelen.”

Op de foto: Michelle en haar dochters Zoë (links) en Ella (rechts).
Fotograaf: Brenda van Leeuwen, eerder geplaatst in Libelle 28/29-2019
Styling en visagie: Ronald Huisinga